ANTERIOR 71-90 SIGUIENTE

Dum loquor et flēmus, caelō nitidissimus altō,
stella grauis nōbis, Lūcifer ortus erat.
Dīuidor haud aliter, quam sī mea membra relinquam,
et pars abrumpī corpore uīsa suō est.
Sīc doluit Mettus tunc cum in contrāria uersōs
ultōrēs habuit prōditiōnis equōs.
Tum uērō exoritur clāmor gemitūsque meōrum,
et feriunt maestae pectora nūda manūs.
Tum uērō coniūnx umerīs abeuntis inhaerēns
miscuit haec lacrimīs tristia uerba meīs:
«nōn potes āuellī. Simul hinc, simul ībimus:» inquit,
«tē sequar et coniūnx exulis exul erō.
Et mihi facta uia est, et mē capit ultima tellūs:
accēdam profugae sarcina parua ratī.
Tē iubet ē patriā discēdere Caesaris īra,
mē pietās. Pietās haec mihi Caesar erit.»
Tālia temptābat, sīcut temptāuerat ante,
uixque dedit uīctās ūtilitāte manūs.
Ēgredior, sīue illud erat sine fūnere ferrī,
squālidus inmissīs hirta per ōra comīs.
        
Du(m) lo-quo-|r_et flē-|mus, x cae-|lō ni-ti-|dis-si-mu-|s_al-,
stel-la gra-|uis nō-|bis, x -|ci-fe-r_or|-tu_s_e-rat.
-ui-do-|r_hau-d_a-li-|ter, x qua(m) | me-a | me(m)-bra re-|lin-qua(m),
et par-|s_ab-ru(m)-|pī x cor-|po-re -|sa su-ō_(e)st.
Sīc do-lu-|it Met-|tus x tunc | cu(m)_in con-|trā-ri-a | uer-sōs
ul--|rē-s_ha-bu-|it x prō-|di-ti-ō-|ni-s_e-quōs.
Tu(m) uē-|r(ō)_ex_o-ri-|tur x clā-|mor ge-mi-|tūs-que me--ru(m),
et fe-ri-|unt maes-|tae x pec-|to-ra -|da ma-nūs.
Tum uē-|rō con-|iūnx x u-me-|rī-s_a-be-|un-ti-s_i-|nhae-rēns
mis-cu-i-|t_haec la-cri-|mīs x tris-|ti-a uer-|ba me-īs:
nōn po-te-|s_ā-uel-|lī. x Si-mu-|l_hinc, si-mu-|l_ī-bi-mu-|s_in-quit,
« se-qua-|r_et con-|iūnx x ex_|u-li-s_ex_|ul e-rō.
Et mi-hi | fac-ta ui-|a_(e)st, x et | mē ca-pi-|t_ul-ti-ma | tel-lūs:
ac--|da(m) pro-fu-|gae x sar-|ci-na  par-|ua ra-.
iu-be-|t_ē pa-tri- x dis-|cē-de-re | Cae-sa-ri-|s_ī-ra,
pi-e-|tās. Pi-e-|tās x haec | mi-hi Cae-|sa-r_e-rit
-li-a | temp--|bat, x -|cut temp-|tā-ue-ra-|t_an-te,
uix-que de-|dit uīc-|tās x ū-|ti-li--|te ma-nūs.
Ē-gre-di-|or, sī-|u(e)_il-lu-d_e-|rat x si-ne | -ne-re | fer-,
squā-li-du-|s_in-mis-|sīs x hir-|ta pe-r_ō-|ra co-mīs.
Lūnaque nocturnōs alta regēbat equōs [...]
uersaque ab axe suō Parrhasis Arctos erat [...]
Dum loquor et flēmus, caelō nitidissimus altō,
stella grauis nōbis, Lūcifer ortus erat.

Cada uno de ellos abre lo que se podría considerar una nueva "escena" de la narración.

En esta última escena Ovidio describe minuciosamente el instante mismo de la separación, en la que crea un nuevo clímax que se resuelve con el definitivo ēgredior. Ovidio emplea dos comparaciones: la de Mecio para describir su estado de ánimo y la de la pira funeraria para describir el de su esposa, para terminar con la idea del funeral que ha venido desarrollando desde el principio. La nueva alusión a los lamentos de fondo de "los suyos" contribuye a aumentar la tensión del momento.
ANTERIOR ÍNDICE
SIGUIENTE