ANTERIOR | 27-46 | SIGUIENTE |
Iamque quiescēbant uōcēs
hominumque canumque, Lūnaque nocturnōs alta regēbat equōs. Hanc ego suspiciēns et ab hac Capitōlia cernēns, quae nostrō frūstrā iuncta fuēre Larī, «Nūmina uīcīnīs habitantia sēdibus,» inquam, «iamque oculīs numquam templa uidenda meīs, dīque relinquendī, quōs urbs habet alta Quirīnī, este salūtātī tempus in omne mihi. Et quamquam sērō clipeum post uulnera sūmō, attamen hanc odiīs exonerāte fugam: caelestīque uirō, quis mē dēcēperit error, dīcite, prō culpā ne scelus esse putet. Vt quod uōs scītis, poenae quoque sentiat auctor: plācātō possum nōn miser esse deō.» Hāc prece adōrāuī superōs ego, plūribus uxor, singultū mediōs impediente sonōs. Illa etiam ante Larēs passīs adstrāta capillīs contigit extinctōs ōre tremente focōs, multaque in aduersōs effūdit uerba Penātēs prō dēplōrātō nōn ualitūra uirō. |
|
Ia(m)-que qui-|es-cē-|bant
uō-|cēs x ho-mi-|nu(m)-que ca-|nu(m)-que, Lū-na-que | noc-tur-|nōs x al-|ta re-gē-|ba-t_e-quōs. Han-c_e-go | sus-pi-ci-|ēns x e-t_a-|b_(h)ac Ca-pi-|tō-li-a | cer-nēns, quae nos-|trō frūs-|trā x iunc-|ta fu-ē-|re La-rī, Nū-mi-na | uī-cī-|nīs x ha-bi-|tan-ti-a | sē-di-bu-|s_in-qua(m), «ia(m)-qu(e)_o-cu-|līs nu(m)-|qua(m) x te(m)-|pla ui-den-|da me-īs, dī-que re-|lin-quen-|dī, x quō-|s_urb-s_(h)a-be-|t_al-ta Qui-|rī-nī, es-te sa-|lū-tā-|tī x te(m)-|pu-s_i-n_o(m)-|ne mi-hi. Et qua(m)-|qua(m) sē-|rō x cli-pe-|u(m) post | uul-ne-ra | sū-mō, at-ta-me-|n_(h)an-c_o-di-|īs x ex_|o-ne-rā-|te fu-ga(m): cae-les-|tī-que ui-|rō, x quis | mē dē-|cē-pe-ri-|t_er-ror, dī-ci-te,| prō cul-|pā x ne_s-|ce-lu-s_es-|se pu-tet. Vt quod | uōs_s-cī-|tis, x poe-|nae quo-que | sen-ti-a-|t_auc-tor: plā-cā-|tō pos-|su(m) x nōn | mi-se-r_es-|se de-ō.» Hāc pre-c(e)_a-|dō-rā-|uī x su-pe-|rō-s_e-go,| plū-ri-bu-|s_ux_or, sin-gul-|tū me-di-|ōs x i(m)-|pe-di-en-|te so-nōs. Il-l(a)_e-ti-|a(m)_an-te La-|rēs x pas-|sī-s_ads-|trā-ta ca-|pil-līs con-ti-gi-|t_ex-tinc-|tōs x ō-|re tre-men-|te fo-cōs, mul-ta-qu(e)_i-|n_ad-uer-|sōs x ef-|fū-dit | uer-ba Pe-|nā-tēs prō dē-|plō-rā-|tō x nōn | ua-li-tū-|ra ui-rō. |
Ovidio nunca explica abiertamente cuál fue el motivo de su destierro, aunque también parece indicar que él sí que lo sabía. Aquí, por ejemplo, habla de un "error" que los dioses saben que no fue un crimen, es decir, que no fue hecho con mala intención, aunque reconoce su culpa. No obstante, hay que tener presente que Ovidio escribió esto con la pretensión de que Augusto lo perdonara, así que es probable que el reconocerse culpable sea una concesión calculada para lograr el perdón (al igual que el servil plācātō possum nōn miser esse deō).